بدون این دنیای واژه‌ها و داستان‌ها، عبور از آن دوران ناممکن به نظر می‌رسید. کتاب‌ها نه مرا از درد رهانیدند، بلکه به من نیروی تحمل آن را دادند. آن‌ها همدمی بودند که قضاوتم نمی‌کردند، راهنمایانی بودند که مسیر را در تاریکی روشن می‌کردند و یادآورانی بودند که حتی در عمیق‌ترین غم‌ها، زیبایی، امید و تاب‌آوری انسان‌ها وجود دارد. مطالعه در آن روزهای سخت، بیش از هر چیز یک عمل زنده‌ماندن و خودمراقبتیِ عمیق بود؛ درمانگری بی‌ادعا که به من کمک کرد قدم‌به‌قدم از دل تاریکی بگذرم و دوباره نور را، هرچند کم‌فروغ در افق زندگی‌ام ببینم. امروز کتاب برای من یک روش زندگی‌ست. روشی که همان درد‌ها، افسرگی و اظطراب‌ها به من یاد داده‌اند. این موجب دانستن واقعیتی شده که پذیرش زندگی با همه‌‌‌ٔ بالا و پایین‌هایش امکان‌پذیر است.”